Mkniemy na północ, ku granicy z Laosem. Będziemy testować z naszymi rakietami po kolei wszystkie przejścia graniczne, aż do skutku.

Łapie nas ulewa. Zakładamy sprzęt przeciwdeszczowy i tniemy dalej. Pada jednak coraz gorzej, ledwo widać drogę. W końcu stajemy pod jakimś daszkiem.
-"Jak się jedzie, Robaczku?"
-"Dobrze, tylko straszne wertepy."
-"Jak to wertepy, ja nic nie czułem?"
-"No takie, że aż kierownica lata i trudno utrzymać."
-"Pokaż mi, dziecko, ten motor...Uhmm.... a od dawna są te wertepy?"
-"Ze dwadzieścia minut będzie".
-"A to pięknie, od dwudziestu minut jedziesz z przebitym kołem..."
Na szczęście okazało się, że zatrzymaliśmy się dwadzieścia metrów od wulkanizacji. Chwila-moment i dętka załatana.

Można jechać dalej. Ruch jest spory, ale to nic w porównaniu z Sajgonem. Drogi raczej dobre. Co kilkadziesiąt metrów pod drzewkami miejsca postojowe dla strudzonych kierowców: rząd hamaków i budka z zimnymi napojami.

W końcu dojeżdżamy do Buon Ma Tuot, stolicy kawy i wodospadów. Robimy sobie dwudniowy postój.

Kawa - faktycznie fantastyczna, parzona w małych filtrach, stawianych bezpośrednio na szklankach. Jak przeleci wrzątek, filtr się zdejmuje i można pić.

Wodospady też są, huczą i grzmią. Odjeżdżamy trochę dalej - a tu proszę, następny mały wodospadzik z kusząco wyglądającym basenem...No to chlup do wody!

Wieczorem trafiamy na knajpę pod tytułem "zrób sobie sam swojego spring-roll'a". Dostajemy stos papierów ryżowych, kawałki mięsa, zielenię, kluseczki, kilka sosów i zaczynamy zabawę. Rolling, rolling, rolling...





















(rośnie sobie kawa)












(rozgrzewka po 40 km w ulewie)