Na Kosrae wykonujemy ostatnie mikronezyjskie nury.

Pod wodą jest przepięknie. Dziewicza, nienaruszona, przebogata rafa, fantastyczna przejrzystość wody. Żółwie prawie przy każdym zanurzeniu, rekiny, płaszczki, lobstery...

Kosrae jest rajem na ziemi. Naszym zdaniem najpiękniejsza wyspa Mikronezji. Króluje nad nią Sleeping Lady: góra, której grań układa się w kształt leżącej kobiety.






(Sleeping Lady: od prawej głowa, piersi, brzuch...)

Większość wyspy pokryta jest endemicznym lasem tropikalnym. Niektóre gatunki drzew przetrwały tylko tutaj. Nieopodal linii brzegowej rozciąga się gąszcz wyrastających z wody mangrowców, pijących wodę pajęczyną nadziemnych korzeni. Pożyczamy kajak i przebijamy się slalomem zarośniętymi, wąskimi kanałami.








(pasażer w kajaku)



Wyspiarze są przemili, gościnni i roześmiani. Przed przyjazdem słyszeliśmy, że ponoć są też głęboko religijni, a w niedziele spotykają się w rozbrzmiewających śpiewem kościołach. Okazuje się jednak, że kościół to największy wyspiarski despota, trzymający wszystkich na krótkiej smyczy. W niedzielę trzeba iść na mszę, bo jak nie, to np. interes potem będzie ciężko załatwić czy zezwolenia się nie dostanie...Msza w niedzielę odbywa się, i owszem, ale większość - zwłaszcza młodych - przychodzi na nią ewidentnie pod przymusem, zwykle w połowie uroczystości i ziewając kiwa się z nudów w ławce. Poza tym w niedzielę nie wolno niczego robić: pikniki, knajpy, nawet kąpiel w morzu jest surowo zabroniona. W niedzielę należy wyłącznie chwalić Pana, a nie oddawać się zdrożnym przyjemnościom...Nurkowanie w niedzielę też jest naturalnie wykluczone...









Na Kosrae można się natknąć na ruiny kamiennych średniowiecznych miast.







Czy też na inne wykopaliska...



Jest też jaskinia zamieszkała przez tysiące nietoperzoptaków.



Albo zorganizować posiłek. Z zasady na wyspach jedzenie jest podłe: spadki z amerykańskiego stołu, czyli chemiczne kurczaki, konserwy...Pewnego dnia Barek wyciąga nawet ze sklepowej lodówki swojski produkt pt. "polska kielbasa"...



Ciężko o warzywa. Za to można kupić za grosze od rybaków wspaniałego, świeżo złowionego tuńczyka, pokroić go na cieniutkie kawałki, wystrugać pałki i przyrządzać najwspanialsze sashimi na świecie.






Można też sobie nałapać w wodospadzie słodkowodnych krewetek. Trzeba wziąć torebkę foliową, włożyć do niej trochę mięsnych resztek i się na nie zaczaić pod wodą. Bartek brodzi przez dwie godziny w zimnym strumieniu, co chilę krzycząc "Już ją prawie, k..., miałem!"...Krewetki pouciekały niestety.





I frrru na Marshale...

Mówią, że na Pohnpei można z mantami ponurkować. To przecież nie przepuścimy...

Przypływamy łódką w miejsce, gdzie podobno mieszkają. Najpierw, jeszcze przed nurkiem, wskakujemy do wody posnorklować. Są!!! Trzy wielgachne, kilkumetrowe podwodne żaglowce pływają sobie jak gdyby nigdy nic wkoło nas...Zakładamy butle i schodzimy pod wodę. Czekamy, czekamy, a tu nic...Manty nie chciały zejść bliżej dna i gdzieś sobie popłynęły. Szkoda.

Niestety, poza mantami, które widzieliśmy pierwszy raz na własne oczy, nurkowanie na Pohnpei raczej nie poraża, przede wszystkim z powodu słabej przejrzystości wody.






(No i gdzie te manty?)

Z Truka teleportujemy się na drugą wyspę Mikronezji: Pohnpei.







Spanie jest znowu przeraźliwie drogie. W rezultacie po krótkim rekonesansie zakładamy naszą bazę na końcu wąskiego cypla, pod palmową wiatą, u miłej wyspiarskiej rodzinki, otoczeni z trzech stron wodą. Wiata okazuje się absolutnym szczytem wyspiarsiej sztuki budowlanej. Brak ścian zapewnia miły przewiew, a jak pada rozłożysty dach fantastycznie chroni przed deszczem i silnymi porywami wiatru: w nienaruszonym stanie przetrwaliśmy solidną zawieruchę.


(w dole nasz cypelek)





Pożyczamy motor (jedyny słuszny ) i objeżdżamy wyspę. Jest adrenalina. Na Pohnpei żyją bowiem tysiące psów, przy czym nie są to małe potulne Burki, ale zajadłe ludozjady czające się przy drodze, żeby capnąć nasze łydki.

Pohnpei nie ma białych plaż, za to jej wzgórza pokrywa bujna, soczysta, przepiękna i dzika roślinność. Wśród palm i kwiatów ukryte wodospady, w których można sobie popływać, jak się człowiekowi np. za ciepło zrobi...




(mecz baseballa w stolicy wyspy Kolonii)


(pozostałości hiszpańskiego muru)


(ruiny niemieckiego kościółka)


(ruiny niemieckiego kościółka)








(sjesta)
























(zbieramy muszelki...)









Po wyspie porozrzucane są wojenne pozostałości: a to czołg, a to działo zarośnięte krzakami...







Z krzaków wzdłuż drogi wystają dziesiątki porzuconych wraków samochodów, których nikt nie wywozi z wyspy...



Na Pohnpei są też ruiny Nan Mandol, kamiennego miasta wybudowanego ok. XII w. n.e. z heksagonalnych, bazaltowych płyt. Ruiny zalewane są przypływami oceanu, oglądamy brodząc po kolana w wodzie.





















Spędzamy na Pohnpei 4 dni. Przed nami, w drodze na Marshalle, jesczce jeden przystanek.

Na Truk przyjeżdża się nurkować. Na wrakach. W 1944 r Amerykanie zatopili tu japońską flotę, na dnie leży ok. 60 okrętów wojennych, z działami, czołgami, ciężarówkami, samolotami. Wszystko jest obrośnięte kolorowym koralem i zamieszkałe przez miliony stworzeń. Rekiny to nam normalnie z ręki jadły...

Aby zobaczyć 8 min film: TU KLIKNĄĆ




(F-16)








(mostek)




(działo)


(armaty)


(ciężarówka)


(Rudy 102)


(Rudy 102)


























(kompas)












(apteczka)






(Bartek i działo)


(spust od działa)

Następny pacyficzny postój robimy na atolu Truk (Chuuk), należącym do Mikronezji. Maleńkie lotnisko, pas startowy zbudowali z kamiennego nasypu wychodzącego w ocean, a jego długość ledwo wystarcza na wyhamowanie samolotu.
Wyspa cieszy się złą sławą: wszyscy ostrzegają, że żyją tu ludzie nieżyczliwi, niebezpieczni itd. Bzdury. Okrąglutkie panie w kwiecistych kieckach i wiankach na głowach uśmiechają się do nas serdecznie, pozdrawiają, machają.
















(coconut workshop 2009)






(owoc chlebowca - kiedyś podstawowa żywność na Truku)



Jednak na Truk przyjeżdża się nie dla nimf z kwiatami we włosach, ale w zupełnie innyjm celu...(c.d.n.)