W Taltalu motoru naprawić się nie da. Z Taltalu trzeba motor przetransportować do większego miasta, czyli Antofagasty, 300 km na północ.

Oszczędny Polak nie wykupił oczywiście AC. Musimy przewieźć motor sposobem. Z Taltalu wyjeżdża na północ sporo ciężarówek i pickupów, musimy się z kimś dogadać.

Chodzimy, pytamy, ale bez skutku. W pewnym momencie ktoś nam doradza, żebyśmy poszli do lokalnego radia, może jakiś kierowca będzie słuchał i nam pomoże.

Idziemy do budynku radia, co nam szkodzi spróbować. Mała kanciapka, stara aparatura, tak mogła nadawać Wolna Europa. Za biurkiem miła pani. Opowiadamy w czym problem. Pani się angażuje. Każe nam wrócić za godzinę, jak przyjdzie redaktor prowadzący wieczorną audycję, to on wtedy powie o nas na antenie.

Zgodnie z umową wracamy. Zanim się zdążyliśmy połapać, o co chodzi, lądujemy w pokoiku-studio razem z redaktorem...Cisza!Wchodzimy na antenę!

Redaktor czyta wiadomości i co pewien czas pyta, czy ktoś nie jedzie do Antofagasty i nie mógłby nam pomóc. I ku naszemu przerażeniu przytyka nam znienacka mikrofon pod nos, i musimy coś wydukać w chilijski eter...Oj nie! O mój Boże!!! Buenas tardes, necesitamos...

Nikt niestety nie zadzwonił z pomocą, ale cośmy się ubawili, to nasze.

Następnego dnia od rana szukamy dalej. Koniec końców trafiamy do firmy Triovia naprawiającej drogi. Uroczy szef rzuca wszystko i zaczyna sprawdzać, kto nas najszybciej może zabrać. Niestety, dziś już wszystkie ciężarówki pojechały, ale jutro rano jedzie do Antofagasty jeszcze jeden samochód. Przywieźcie motory, spróbujemy je zapakować. Wracamy z maszynami. Akurat zjechali się robotnicy, którzy pracowali w terenie przez cały dzień, a że jutro święto, to w firmie jest impreza, asado, piwo. Chłopaki pomagają zamontować na pick-upie Hondy. Potem zostajemy nakarmieni jak się patrzy. Bartek idzie po kratę piwa, żeby podziękować za pomoc. Jest aplauz. Polak się umi zachować .

I tak za jeden uśmiech i kratę browaru dojeżdżamy następnego dnia do Antofagasty.


(W drodze do Antofgasty - Mano del Desierto)


(W drodze do Antofagasty - Mano del Desierto)

Teraz już tylko trzeba - bagatela - naprawić motor. Nie chcemy utknąć w Antofagaście, ale dziś piątek-święto, potem sobota i niedziela. Marne szanse na szybką naprawę. Wyszukujemy w Internecie stronę chilijskich endurowców z Antofagasty. Dzwonimy, może coś doradzą. Facet jest miły, obiecuje pomóc i w sobotę w południe stawia się w naszym hostelu z kumplem-mechanikiem. Opukują, ostukują moją Hondę, wydają werdykt, że trzeba zmienić obręcz, trzy szprychy i naprostować amortyzator i motor będzie jak nowy. Coś nie jesteśmy do końca przekonani, bo amortyzator wydaje się prosty, ale w końcu to oni są specami. Ustalamy, że wymienią obręcz na inną używaną ale w dobrym stanie i naprostują amortyzator.

Wracają późnym wieczorem. Zrobione. Ale Bartkowi się coś nie podoba. Niby amortyzator siedzi prosto a błotnik nie dotyka już ramy, za to obręcz, którą nam założyli, jest w opłakanym stanie. Scentrowana, zardzewiała, koszmar. Odmawiamy przyjęcia takiej naprawy. Robi się coraz goręcej. W końcu staje na tym, że dostaną kasę tylko za naprostowanie amortyzatora, my kupimy sami nową obręcz a oni nam ją zamontują w miejsce szrota, którego wstawili.

Następnego dnia rano jedziemy przetestować motor. Tragedia. Koło jest tak pokrzywione, że motorem rzuca na wszystkie strony, do tego coś łomocze przy kierownicy. Oglądamy w świetle dziennym amortyzator i już wiemy, dlaczego przestał dotykać do błotnika: zamiast naprostować amortyzator, mistrzowie przykręcili dodatkową śrubkę mocującą błotnik.

W poniedziałek prowadzimy motor do normalnego warsztatu. Panowie oglądają motor i przyznają, że robota jest skopana. Ustalamy, że nie damy się cwaniaczkom-endurowcom więcej dotknąć do motoru, kupimy nową obręcz i naprawimy amortyzator w warsztacie, a od tamtych spróbujemy odzyskać kasę. Niestety jak endurowcy zorientowali się, że chcemy zwrot pieniędzy, rozpłynęli się. Próbujemy prosić o pomoc Karabinierów, ale się specjalnie nie kwapią. Odpuszczamy. Trudno, daliśmy się przerobić.

Dodatkowy problem w tym, że w całej Antofagaście nie ma obręczy. Dzwonimy więc do warsztatu w La Serenie, gdzie robiliśmy serwis gwarancyjny i chłopaki obiecują nam wysłać do Antofagasty nową obręcz. Załatwione, teraz trzeba tylko czekać na przesyłkę.

W środę przychodzi wreszcie obręcz. W warsztacie zakładają nam ją i prostują amortyzator.

Dostaliśmy po kieszeni, ale możemy jechać dalej...zachowując bezpieczną odległość za poprzedzającym pojazdem .


(Mistrzowie przy robocie)


(Mistrzowie przy robocie)


(Donde esta mi moto?!)


(czekając na motor - okolice Antofagasty)


(czekając na motor - okolice Antofagasty)

Panamericana jest może wygodna, ale strasznie nudna. Jak tylko można, wybieramy alternatywy.

Tym razem chcemy przejechać do Antofagasty mniejszą drogą wiodącą przy samym morzu.

Jedziemy, a tu nagle wyrastają przed nami Karabinierzy. Każą zawrócić, bo nadmorska droga została po ostatniej ulewie zniszczona. Ale my baaardzo prosimy, nasze motory dadzą sobie radę...Dzwonią do centrali. Jest zgoda. Możemy spróbować się przebić.

Rzeczywiście tu popadało. Błoto, które spłynęło z gór zakryło spore fragmenty drogi. Dla motorów nie stanowi to jednak problemu, dużo lepsze warunki niż przy wyjeździe z Pan de Azucar. Co chwilę mijamy ciężarówki naprawiające drogę. Siły szybkiego reagowania w Chile, gdzie klęski żywiołowe wszelkiego sortu są na porządku dziennym, naprawdę wyglądają na dobrze zorganizowane.

Nagle kierowca jednej z ciężarówek naprawiających drogę macha na jadącego przodem Bartka, żeby się zatrzymał. Bartek hamuje, ale ja tego nie zauważam i na pełnej prędkości wjeżdżam centralnie w Bartka.

Leciiiiimy......bum. Gwiazdy krążą nad nami. Nie wiemy, o co chodzi.

Po chwili dochodzimy do siebie. Z nami wszystko w porządku, na szczęście wygląda na to, że nic poważnego się nie stało. Będą sińce, ale kości całe.

Sprawdzamy, co z motorami. Tornado wyszło z kraksy zwycięsko. Za to mój...o cholera...przednie koło wygięte w chiński paragraf, lepiej nie wiedzieć, co jeszcze szlag trafił...

Ładujemy mój motor na ciężarówkę i wracamy do najbliższej mieściny Taltal. Trzeba się będzie zorganizować....

Czas ruszać dalej na północ. Tyle, że podobno droga na północ po ulewie przestała istnieć. Mówią, że samochód z napędem na 4 koła może i by przejechał, ale jest kiepsko. Lepej zawróćcie.

Że niby co, że my nie przejedziemy???

No i nas "podpuścili". Oczywiście jedziemy zgodnie z wcześniejszym planem na północ.

Przez pierwsze kilometry przedzieramy się przez koszmarne, śliskie błoto. Tu naprawdę przeszedł kataklizm. Droga faktycznie została zmyta, gdzieniegdzie sterczą tylko szczyty przykrytych błotną lawiną znaków. Ale im wyżej w góry, tym sytuacja lepsza.

Udało się. W końcu wjeżdżamy na Panamericanę, wymijając świeży znak "camina cerrada no passar". Dzielne Hondy .

Niedaleko naszego obozu jest mała rybacka komuna. Kupujemy na kolację świeżo złowioną rybę.

Resztki filetów wyrzucane przez rybaków wpadają prosto do dziobów wielkich, łakomych i głupkowatych pelikanów. Odważniejsze ptaszyska nie czekają na poczęstunek i starają się podkraść rozwieszone na hakach ryby.

"Chcecie zobaczyć koncert?" - pyta jeden z rybaków. "To patrzcie". Bierze małą rybkę i zaczyna jak dyrygent machać przed pelikanami ręką raz w prawo, raz w lewo. A te jak zahipnotyzowane wodzą wzrokiem za ręką rybaka synchronicznie przekrzywiając łepetyny to w jedną, to w drugą stronę. W końcu ryba ląduje w łakomym dziobie. Potem rybacy powtarzają zabawę machając pustą dłonią. A pelikany dalej bujają głowami. I tak przez parę minut. Padamy ze śmiechu.










(Koncert)






(Złodziej)


(Złodziej)

Park Pan de Azucar to ponad 400 km gorącej, górzystej i wiecznie słonecznej pustyni schodzącej do morza. Idealne miejsce dla zmarzniętej, stęsknionej za latem duszy.

Wokoło pusto. Sezon się skończył. Na plażowym kempingu jesteśmy sami. Tylko co tu robią te chmury??? Zagaduję strażnika kempingu, czy myśli, że będzie dziś padało. Patrzy na mnie jakbym spytała go, czy spodziewa się tu dziś lądowania UFO, śmieje się i przecząco kręci głową.

Niemożliwe, a jednak. W nocy zaczyna padać. Rano wstajemy i oceniamy straty. Trochę nas podmyło, ale w środku namiotu sucho, ogólnie nie jest źle. Siąpi. Nagle podjeżdżają do nas spanikowani kempingowi. Czy żyjemy? Czy przetrwaliśmy noc? Czy potrzebujemy pomocy? Lepiej w ogóle zwińcie ten namiot i przenieście się do schroniska!

Robią taką panikę o kilka kropelek deszczu, jakby miało tu co najmniej przyjść za chwilę tsunami.
-"Słuchajcie panowie, a często macie tu deszcz?"
-" Nie! To pierwsza taka ulewa od ... 20 lat!"

Rewelacja. Ma się to wyczucie czasu.


(W drodze do Parku-dziwaczne granity koło Caldery)


(W drodze do Parku-dziwaczne granity koło Caldery)


(W drodze do Parku-dziwaczne granity koło Caldery)


(W drodze do Parku)







Na szczęście szybko przyszło i szybko poszło. Po południu chmury znikają i niebo wraca do normy.













Natomiast na ziemi krajobraz zmienił się całkowicie. Powstały wodospady i błotniste potoki. Drogi zniszczone, ledwo udało nam się wjechać na punkt widokowy. Wśród kaktusów plączą się małe, nieco ogłupiałe po ulewie pustynne liski. Ten deszcz będą tu wspominać przez kolejne 20 lat...










































(Kaktus Copiapoa, rośnie zawsze na północ. Jakby się ktoś zgubił na pustyni, to wiadomo, co robić)

Jest cieplutko, wreszcie lato! Jeździmy sobie w okolicach Elqui Valley. Wkoło pustynne, gołe i suche góry, a w dole życiodajna, otoczona zielenią i winnicami rzeka. Region słynie z produkcji najpopularniejszego chilijskiego zajzajeru o nazwie pisco, który jest po prostu wódą z winogron. Pisco można pić czyste (jak ktoś musi) albo z sokiem cytrynowym, co jest nawet smaczne.






















(Miasteczko, w którym urodziła się chilijska noblistka Gabriela Mistral)

Wjeżdżamy w rejon, gdzie powietrze jest zawsze przejrzyste a niebo bezchmurne, idealne warunki do obserwacji gwiazd. Na szczytach wielu gór błyszczą w oddali obserwatoria astronomiczne.

Wieczorem na dobranoc w telewizji puścili "Bliskie spotkania trzeciego stopnia". To był znak...

Następnego dnia zatrzymujemy się od niechcenia w Valle del Encanto, żeby obejrzeć petroglify z II w pozostawione przez ludy El Molle.

Przecieramy oczy. Nie wierzymy. Ale ONI tu musieli być. Kosmici. A lud uwiecznił na skałach swe spotkanie z Obcymi...












(Ulotka twierdzi, że to dziury po ucieraniu mąki z kukurydzy, ale nie bądźmy naiwni: przecież to ewidentnie ślady lądownika...)

Tuż przed zachodem na plaży pojawia się jeździec na koniu. Najpierw jeden, potem dołączają dwaj kolejni. Podchodzą do rybaków. Ci zaprzęgają konie w swoje drewniane łodzie. Wio! - i konie wciągają łodzie do wody. Jedną po drugiej, pewnie ze 20 sztuk tego było.

Po 3 godzinach, wśród ciemności, wracają rybacy. Podpływają do plaży. I znowu konie, wyciąganie łodzi. Na brzeg schodzą się miejscowi, żeby kupić świeżą rybę. Wesołe towarzystwo, w tym paru podstarzałych hipisów, którzy dawno temu przyjechali tu w pogoni za seksem, miłością i rockandrollem i zapomnieli wrócić do domu.

Tak wygląda Horcon, mała rybacka wioska 50 km na północ od Valparaiso. Byczymy się i opychamy owocami morza. Przebojem Horconu są machas a la parmesana, czyli muszlice zapieczone z masłem i serem. Kupujemy też i sami sobie przygotowujemy na kolację stworzenia zwane locos (wariaci), tj. coś na kształt wielkiego małża, który po krótkim przegotowaniu przypomina nam w smaku delikatny pieczony schab. Lokalny sposób podania locos to - ku naszej rozpaczy i przerażeniu - wykąpanie ich w majonezie, ale my przyrządzamy dla nich lekką salsę z pomidorów, cebuli, cytryny i kolendry. Tak jest lepiej, uwierzcie .

Opuszczamy Santiago i jedziemy 120 km do nadmorskiego miasteczka Valparaiso. Od tygodnia piękna pogoda. Ale jak tylko ruszyliśmy zaczęło lać. Do tego pokręciliśmy drogę i zamiast jechać nad morze nagle po godzinie jazdy znaleźliśmy się znowu w Santiago.

Wieczorem przemoczeni chcemy zalogować się w wybranym w przewodniku hostelu. Jesteśmy na miejscu. Otwieram drzwi domu, a tam pusto...Zawalone podłogi, schody...Hostel nie przetrwał trzęsienia.

Valparaiso jest tak strome, że trudno po nim jeździć. Trzeba chodzić, a najlepiej wjeżdżać uroczymi, zabytkowymi windami. W środku miasta wznoszą się 42 wzgórza, na których przysiadły barwne domki, ozdobione fantastycznymi graffiti.

Ponoć ulubione miejsce chilijskiej bohemy.
















(te malutkie drzwi to wejście do windy)


(wejście do windy)

Niespodziewanie kotwiczymy w Santiago de Chile. Dzięki Joasi i Piotrkowi poznajemy Dorotę i Pawła, którzy nas goszczą i wspaniale się nami opiekują. Jak dobrze pogadać po swojemu, pośmiać się po polsku...

Ale tematem numer jeden jest teremoto z 27 lutego. Słuchamy opowieści, od których włosy stają dęba. A dziś czuliście? Znowu się zatrzęsło, prawie 4 stopnie. Ale to nic, wtedy to było...

Za wszystko bardzo, bardzo DZIĘKUJEMY!


(widok z Cerro San Cristobal)


(widok z Cerro San Cristobal)


(widok z Cerro San Cristobal)


(Cerro San Cristobal)


(Catedral Metropolitana)


(Catedral Metropolitana)


(Centrum)


(Plaza de Armas)


(Plaza de Constitucion)


(targ La Vega Central)


(targ La Vega Central)


(targ La Vega Central)


(targ La Vega Central)


(targ La Vega Central)


(wycieczka za miasto - San Jose de Maipu)


(wycieczka za miasto - San Jose de Maipu)


(wycieczka za miasto - San Jose de Maipu)


(wycieczka za miasto - San Jose de Maipu)