Ekwador

Mały postój w mieście Cuenca. Ładne, zadbane kolonialne kamienice, kościoły, ryneczki. Bogato, europejsko. Czasem przemknie ulicą tradycyjnie ubrana cholita, ale to już nie to, co w La Paz. W ogóle Ekwador nas zaskoczył swoim rozwojem. Spodziewaliśmy się większej egzotyki niż w Boliwii czy Peru, a tu niespodzianka. Cywilizacja, cywilizacja...




(rozreklamowany w przewodnikach targ kwiatów, w praktyce 3 stragany na krzyż - do Hali Banacha mu daleko...)

Małe miasteczko Sigsig. Schludne uliczki, zadbane domy. Dojeżdżamy tu po południu. Po miasteczku drepczą kobiety w ludowych strojach. W rękach niosą wiązki słomek. W pewnym momencie, prawie równocześnie, zaczynają wyplatanie. Niemal w każdych drzwiach czy po prostu na ulicznym krawężniku siedzą kobiety i przebierają zwinnie palcami, często w grupach, żeby sobie poplotkować przy robocie.

Tak właśnie powstają kapelusze... panamskie. Nie w fabrykach, ale w dłoniach. Wbrew nazwie pochodzą z Ekwadoru a nazwa wzięła się stąd, że nosili je robotnicy przy budowie Kanału Panamskiego. Do wyrobu kapeluszy używa się specjalnych słomek, które rosną tylko w Ekwadorze Po ich pracochłonnej obróbce można rozpocząć wyplatanie. Wyplatać należy rano lub wieczorem, gdy słomki osiągają najlepszą elastyczność. Idealny kapelusz powinien zostać wypelciony tak, by nie miał żadnych prześwitów. W Ekwadorze kosztują ok 50 - 100 USD, ale najlepsze egzemplarze mogą osiągnąć cenę ok 500 USD, a w innych krajach nawet kilkakrotnie wyższą.

Mamy ochotę posiedzieć kilka dni w lesie. Zaszywamy się z namiotem w Parku Narodowym Podocarpus.

Najpierw rozstawiamy obóz w wyższej części parku. Pierwszego dnia marna pogoda Na szczęście przy domku strażników jest daszek i kuchnia do palenia drewnem, więc mimo psiej pogody fajnie się spędza czas przy grillowaniu. Za to następnego dnia piękne słońce. Idziemy na mały treking na szczyt góry. Śpiewają dziesiątki ptaków, nad głowami co chwilę śmigają kolibry, nawet jeden tukan przeleciał. Drzewa o baśniowych kształtach.




(gotowanie herbaty)


(gotowanie herbaty)












(dziangul z góry)

Po dwóch dniach przenosimy się do południowej części parku, niedaleko miasteczka Zamora. Podobno w weekendy zjawiają się tu na kąpiel mieszkańcy Zamory, ale teraz jest pusto. Miejsce rajskie, trudno wymarzyć sobie lepszy kemping. Do naszej wyłącznej dyspozycji - zamiast prysznica - mamy dwa wodospady oddalone o kilka minut od naszego obozu i piękny, czysty strumień. Wkoło krążą setki kolorowych motyli. Wspaniała dżungla z kilkoma świetnymi szlakami trekingowymi. Strażnicy instruują nas, gdzie iść na ryby. Początkowo Bartek bezskutecznie walczy w strumieniu, potem przenosimy się do sielankowego, skalistego basenu stworzonego przez zakole rzeki. Najpierw rzucamy na blachę. Potem wykopujemy robaki. Bartek wraca do obozu po spławik, ja w tym czasie próbuję szczęścia na samą żyłkę. I...jest pierwsza! Bartek pojawia się akurat w momencie, gdy szarpię się z haczykiem. Dumny . Zakładamy spławik, zwiększamy grunt i się zaczęło. Wyjmujemy co chwilę pokaźnych rozmiarów rybę. Po złowieniu sześciu odpuszczamy, więcej nie będziemy w stanie zjeść...

Wieczorem grillujemy zdobycz w folii z czosnkowo-maślanym nadzieniem. Ryby mają sporo małych ości, ale poza tym niebo w gębie. Już nie możemy, ale jemy dalej.

Wjeżdżamy do Ekwadoru przez małe górskie przejście graniczne w La Balsa (Zumba). Przed granicą zaczyna padać deszcz i zamienia szutrową drogę w błotniste lodowisko. Na szczęście po pewnym czasie wychodzi słońce i stopniowo osusza drogę.

Wreszcie jest przejście. Po stronie peruwiańskiej poszło gładko. Przejeżdżając przez most na stronę ekwadorską musimy sami sobie podnieść szlaban . Przy odprawie ekwadorskiej jak zwykle trochę adrenaliny, czy się nie przyczepią: nie mamy ubezpieczeń a argentyńskie prawo jazdy też straciło ważność. Wszystko przebiega jednak płynnie. Każą nam tylko wrócić na stronę peruwiańską zrobić ksero paszportu i dowodu rejestracyjnego motorów, bo po swojej stronie nie mają ksera. Idziemy, a celnik krzyczy do nas z daleka: "i jeszcze kopia praw jazdy!...". Robimy niewyraźne odbitki i wracamy z nadzieją, że się nie będą zanadto wczytywać. Udało się, niczego nie zauważyli...


(wysadzanie skał - przymusowy postój na godzinę)


(tankowanie kokosem)


(droga na granicę - ślisko)


(jelonek )


(przejście graniczne)


(Och, żeby nie zamoczyć butków...)