Żegnamy Chiny przyklejeni do szyby samolotu, a pod nami Himalaje...

A to Pan Everest z glową w chmurach:

I my tym misiem otwieramy oczy niedowiarkom...

Panda mieszka w zoo w Chengdu, bezzasadnie i hucznie nazywanym rezerwatem. Są dwie odmiany zwierzaka: standardowa i czerwona, czyli taki jakby lisek.

Misie przyciągają dzikie tłumy. Chińczycy wydzierają się do nich, żeby zwierzak nie spał tylko współpracował z fotografem, a potem pstryk: i miś dostaje fleszem prościutko w oczy. Dlatego pandy często widząc, że zbliżają się ludzie, odwracają się tyłem.

Zaliczone.

Jesteśmy w Guyangu. Przejechaliśmy łącznie 1237 km. Pogoda paskudna: zimno i deszczowo.

Czas pożegnać Pinga i Ponga.

A robimy to tak:

Najpierw znajdujemy Chińczyka (w wypasionym hotelu), który zna angielski i pisze nam na kartce zdanie "chcę sprzedać 2 nowe elektryczne rowery, jeździliśmy na nich tyko 3 tygodnie". Następnie odszukujemy miejsce, gdzie handlują takimi rowerami i pytamy, za ile by nam je sprzedali. Jak podają cenę, pokazujemy kartkę z tłumaczeniem i wrzucamy niższą cenę, niż oni podali nam. W końcu dobijamy targu. Odzyskujemy ponad 3/4 ceny PingPongów, czyli łącznie cała trzytygodniowa zabawa kosztowała nas 266 zł.

I po PingPongu. Smutno .

I jeszcze kilka fotek z drogi...

Zgodnie z planem zmierzamy na północny zachód w kierunku Guyangu. Po drodze spotykamy rowerzystę z Belgii. Mówi, że warto zahaczyć o wioskę Basha zamieszkałą przez lud Miao, ponoć rewelacyjna. Skoro tak, to czemu nie.

Wioska jest na samym szczycie góry. PingPongi nie podołały, ostatnie kilometry musimy je pchać (pedałowanie pod górę jest niewykonalne).

Basha jest drewniana i maleńka, zaledwie kilkanaście domków. Wkoło, na specjalnie zbitych palach, porozwieszany ryż. Wieśniacy chodzą sobie poubierani w swoje ludowe stroje: kobiety coś na kształt kolorowego fartuszka, ale przebojem są faceci z ogolonymi głowami i jednym długim pejsem na czubku. Pejs skręcają w koczek a czoło owijają zawiązywaną z przodu ścierką. Wychodząc z domu na pole czy do lasu zabierają ze sobą długie, cienkie strzelby.

W wiosce oprócz nas jest czworo chińskich turystów. Jeden bardzo dobrze zna angielski. Oznajmia, że jutro o 10 ma podobno przyjechać dużo ludzi i będzie dla nich występ.
I faktycznie: następnego dnia punktualnie przyjeżdżają dwa autokary Francuzów, a wieśniacy robią show: z tańcami, goleniem głowy sierpem i wystrzałem z pukawek. Po po godzinie maskarady autokary odjeżdżają, a wioska wraca do normalności. Hmm...

W południe ruszamy dalej. Po drodze mijamy kolejne drewniane wioski, w każdej ludzie poubierani w jednakowe, tradycyjne stroje. Zatrzymujemy się, a dziewczyny na nasz widok z piskiem uciekają do chałup. Dopiero po chwili wychodzą, ciekawość bierze górę.Oglądają sobie nas i rowery, a my je, ich stroje i biżuterię i wszyscy szczęśliwi. A w dole hektary ryżowych tarasów...

Dwa dni jedziemy po najgorszej drodze w całych Chinach - na zachód od miejscowości Sanjiang. I żeby było weselej, na mapie jest zaznaczona jako czerwona krajowa 321. Początek był miły, ale nagle zwinęli asfalt i zostały tylko kamule pokryte kilkucentymetrową warstwą czerwonego pyłu o konsystencji mąki. Jak wjedzie w coś takiego ciężarówka, to przez minutę nic nie widać na 2 metry, a piach jest w oczach, ustach, nosie. A ruch jest spory - w końcu to główna droga. Z tego odcinka zdjęć brak - aparat mógłby nie przetrzymać kurzu, a i fotograf opadł z sił...

Dopiero w połowie drugiego dnia znowu pojawia się dobra droga. Dojeżdżamy do wioski Zhaoxing zamieszkałej przez miejszość Dongów. Wioska jak z folderu wycieczki po Chinach...

Wstajemy raniutko, żeby dojechać do ponoć najpiękniejszych tarasów ryżowych w Chinach. Chłodno. A tu nagle po jakichś 10 km pojawia się tabliczka "Hotsprings". Furdo jak się patrzy. Wymieniamy porozumiewawcze spojrzenia...tarasy nie zając. Ekypa szykuje się w Warszawie na kolejny podbój Tokaju, a my tymczasem...Lengyel Kitaj - ket jo barat! Gdyby tylko jeszcze była Babcia...

Tarasów tego dnia nie zobaczyliśmy, ale za to był jeszcze po drodze bazar ze wszystkimi stworzeniami świata. Chyba zaczął się tu sezon na białe larwy...

Opuszczamy Ziyuan, przed nami solidne góry. Wspomagamy rowerki pedałując ile sił, ale i tak tuż przed przełęczą bartkowy Ping staje w miejscu i ani rusz dalej. Podczepiamy linkę i Pong holuje Pinga na przełęcz, a potem jest już dłuugo, dłuugo z górki . W miasteczku na dole znajdujemy elektronika, który przy użyciu lutownicy do rynien naprawia uszkodzenie. Druga awaria za nami, w PingPongu remis 1:1.

A po drodze robi się coraz ładniej. Wjeżdżamy na tereny zamieszkałe przez mniejszości Dong, Miao, Yao i jeszcze parę innych. Budują drewniane domy i zadaszone mosty. Starsze kobiety mają uszy do ziemi od ciężkich kolczyków, niektóre noszą przedziwne fryzury z bardzo długich włosów, okręconych wokół głowy jak turban i zapiętych nad czołem. No i wszędzie, gdzie tylko ma szansę coś wyrosnąć, widać pola ryżowe.

Jest tylko jedno ale. W tej części Chin jedzą psy. Po ulicy jadzie taczka z oprawionym Burkiem. Zaczynam przed jedzeniem dokładnie badać każdą potrawę i ustalam składniki zanim wezmę kęs...