Do parku można wejść tylko z przewodnikiem. Chcieliśmy nocować w parku, ale nie wolno, więc mamy zamiar spać w namiotach tuż za rzeką Karnali wyznaczającą jego granicę.

Wstajemy o świcie i ruszamy. Po drodze nasz przewodnik, ma na imię Sitaram, udziela nam cennych wskazówek:
- „Jak będzie chciał nas zaatakować nosorożec, to rzucamy jakąś rzecz, nosorożec jest prawie ślepy, więc wyniucha tę rzecz i się nią zajmie, a my w tym czasie włazimy na drzewo, gdzie nosorożec nas nie dorwie. Z kolei jak trafimy na agresywnego dzikiego słonia, to po prostu sp...ile sił w nogach, najlepiej w gęste chaszcze, przez które słoniowi będzie ciężko przejść. Broń Boże na drzewo, bowiem drzewo słoń wyrwie jak kwiatuszek. Natomiast w przypadku tygrysa sprawy mają się tak, że trzeba zwierzakowi patrzeć prosto w oczy i spokojnie się wycofywać z jego ścieżki nie spuszczając z niego oczu, żeby nie okazać słabości”.

Ciekawe, co na to hrabia;-)? .

Przedzieramy się cały dzień przez krzaczory, oblazły nas pijawki, jednak widzieliśmy tylko małpy, jelenie i kolorowe ptaszyska (stada papug, zimorodki, czarne bociany, ibisy). Ale wszędzie było pełno odcisków łap nosorożców, słoni i tygrysów. Uczymy się rozróżniać tropy, kiedy i jakie zwierzę przechodziło. Na przykład jeśli na śladach są dziurki po kroplach rosy, to ślad nie jest dzisiejszy. Młode osobniki zostawiają płytsze odciski. Pani tygrys ma dłuższy środkowy palec od pana tygrysa. Zaschnięte błoto na liściach to pamiątka po nosorożcu. Ulubionym testem naszego przewodnika jest sprawdzanie stopą temperatury kupy zwierzaka. Wieczorem dochodzimy do rzeki, mamy rozbić się na drugim brzegu. Sitaram rusza pierwszy, ale jest tak głęboko a nurt tak silny, że porywa nam przewodnika. Wychodzi i próbuje w innym miejscu, niewiele lepiej. Kiepsko to wygląda, bo jeśli nawet zdołalibyśmy się przebić na drugą stronę, to czekałaby nas zimna noc w mokrych rzeczach. W tej sytuacji odpuszczamy camping i wracamy na noc do schroniska. Za nami ponad 26km wędrówki po krzaczorach.

Następnego dnia wracamy w miejsce, gdzie poprzednio widzieliśmy mnóstwo śladów tygrysa, mamusi z maleństwem. Włazimy na drzewo i czekamy. Pierwsza godzina – nic. Po drugiej godzinie...zasnęłam na gałęzi trzy metry nad ziemią )). Darwin byłby ze mnie dumny. Tygrys jednak nie przyszedł (chyba). Potem znowu wędrowaliśmy przez dżunglę aż do zmroku, ale spotkaliśmy tylko dzika i strażników, którzy przyjechali na oswojonych słoniach nad rzekę, żeby je umyć. Wygląda to imponująco, bo taki dżokej, nie zsiadając z grzbietu słonia, kładzie go na boku w rzece, dopiero potem zeskakuje i oblewa zwierza wodą. Na koniec przychodzi pora na pedicure: słoń podaje łapkę, a pan ją czyści z cierni i innych artefaktów. Słodkie.

Do trzech razy sztuka. Wreszcie trzeciego dnia w dżungli słyszymy łamiące się gałęzie i...jest dziki słoń! Samotny samiec z pięknymi kłami. Wchodzimy na drzewo, żeby lepiej widzieć, a Sitaram przypomina nam, że gdyby słoń zaczął iść w naszą stronę, to szybko złazimy z drzewa i spieprzamy co sił. Słoń jest fajowy, wyrywa sobie i pożera młode drzewka jakby skubał trawę. W końcu odchodzi.
Mijają kolejne godziny marszu i nagle znów słyszymy chrzęst gałęzi. Widzimy spomiędzy liści słonia..jednego...drugiego...trzeciego... Sitaram daje nam znak, żebyśmy szybko szli za nim nad rzekę, bo po posiłku słonie na pewno pójdą pić i wtedy ujrzymy je w pełnej okazałości. Tak robimy, chowamy się w nadbrzeżnych chabaziach i czekamy. Po kilku minutach przez rzekę zaczynają przechodzić dzikie słonie. Jeden, drugi, trzeci, czwarty...naliczyliśmy 26! Serce wali od adrenaliny. Obłędne zwierzaki. Sitaram mówi, że tak duże stado zdarza się bardzo rzadko.

Wracamy szczęśliwi do schroniska. Na pożegnanie, tuż przed wyjściem z parku, przebiegł nam przed nosem leopard (niestety był za szybki na fotkę).

I tak to właśnie było w parku. Co prawda tygrysy się pod samochód nie kładły i nosorożec nie jadł z ręki, ale i tak bardzo nam się podobało.

Bardia_NP_w_poszukiwaniu_słoni - FILM










(bya sobie mapa)


(skojarzenia to przekleństwo )

Zachciało się nam dziczyzny, więc po drodze do Indii zatrzymujemy się w Bardia National Park, na południowym zachodzie Nepalu. Bardia to miejsce zapomniane przez turystów, bo i dojechać nie jest łatwo, a dodatkowo przez ostatnie lata aktywnie działali tam maoiści.

Autobus odjechał z Katmandu o 5 rano (oj, bolało) i już po 15 godzinach był na miejscu. Tym razem podróż minęła bez przygód, poza jedną przewróconą ciężarówką, która na pół godzinki zatarasowała drogę.

Jesteśmy. Ciemno. Dostajemy gliniany cottage przy wejściu do parku. Turystów poza nami brak.

Następnego dnia robimy rekonesans po okolicy. Fajna wiocha, rozumisz, p.d.k. )). Ludy, które żyją na tych terenach, nazywają się Tharu. Mieszkają w krytych słomą chatkach z błota, które po każdym monsunie trzeba odbudowywać. Używają narzędzi rolniczych rodem z pozytywistycznej nowelki, noszą misy na głowach, jak w Afryce. Uprawiają sporo rzepaku, więc wkoło jest żółciutko. W centrum wioski znajdujemy miejsce, gdzie sprzedają fantastyczne, świeżutkie samosy (rożek wypełniony ziemniaczaną papką, smażony na głębokim oleju). Kosztuje całe 5 rupii, czyli 20 groszy. Uczą mnie, jak taki ulepić, nawet się udało. Ma się te zdolności kulinarne .

Dookoła cichutko, świergoczą ptaki, skrzeczą małpy. Jurto ruszamy w dżunglę.

Bhaktapur, 20 km od Katmandu, miasto-zabytek. Dawniej było samodzielnym królestwem. Podobnie jak Katmandu i Patan ma swój własny, przepełniony świątyniami Durbar Square. Mieszkańcy niezmiennie, jak przed laty, wypalają garnki i uprawiają ryż. Klimatyczne miejsce.

W Nepalu schroniło się wielu tybetańskich uchodźców. Spora część himalajskich wieśniaków wyznaje tybetańską odmianę buddyzmu.

Dlatego w Nepalu jest wiele tybetańskich stup, odwiedzanych przez pielgrzymów z górskich terenów Nepalu i Chin.

Jedna z największych - Bodhnath Stupa - mieści się na obrzeżach Katmandu.

Węgrzy mają Budę i Peszt, a Nepalczycy Katmandu i Patan. Patan ma swój własny Durbar Square i stare miasto. Popatrzcie:

Katmandu jest miastem całkowicie pozbawionym wysokich, nowoczesnych budynków. Rozległym i niziutkim.

Za to wszędzie, pomiędzy wąskimi uliczkami, wciśnięte są buddyjskie i hinduskie świątynie, tybetańskie stupy.

W centrum starego miasta mieści się tzw. Durbar Square, czyli plac królewski (chociaż od wiosny Nepal nie jest już monarchią), z pałacem, sakralnymi budowlami i domem Kumari - żywej bogini. Tak, tak, Nepalczycy w drodze wnikliwej selekcji wybierają dziewczynkę, która zostaje żywym obiektem kultu, a jej panowanie trwa do czasu pierwszej miesiączki. Potem wybierają następną.

Do starego miasta przykleiło się turystyczne getto, czyli tzw. Thamel. Stłoczono tu wszystko: guesthousy, knajpy, sklepy z pamiątkami i turystycznymi akcesoriami (wszechobecny North Fake ). Mogą Ci tu wyprać za grosze zmęczone górami ciuchy (i przy okazji niechcący zgubić najlepszą bluzę; tylko spokojnie, to na szczęście nie były bartkowe 4000 ). Można też oddać do naprawy rozdarte trekingowe buty, a następnego dnia ich już nie zobaczyć, bo szewc je przechlał...po godzinie awantury cudem pojawiły się.

W Thamelu znaleźliśmy tani, prosty pokoik, ale za to z wielgachnym tarasem, odgrodzonym od ulicznego zgiełku. I tak nam leniwie płyną ostatnie listopadowe dni...

Świątynia małp - Swayambunath w Katmandu.

I to by było na tyle, teraz trzeba już tylko zejść z tych 4000 tysięcy.

W drodze powrotnej spotykamy dwie "ekspedycje": po czterech turystów i 15 tragarzy, zamierzających pokonać okrojona wersję naszej trasy, tyle, że w przeciwną stronę. Przewodnicy ledwo dowierzają, ze przeszliśmy taki kawał, że Bartek sam odnajdował drogę i że sami nosiliśmy plecaki z namiotem i jedzeniem. Milo się nam robi .

Pod koniec dnia doczłapaliśmy się do wioski, z której jeździ autobus do Katmandu. Pytamy, gdzie możemy tu zanocować. A że tak się zdarzyło, ze zapytaliśmy lokalnych policjantów, chłopaki odstąpili nam swój własny pokój, ugotowali taka strawę, jakiej nie mieliśmy w ustach od trzech tygodni i załatwili siedzące miejsca na jutrzejszy autobus. A w nocy jeden z policjantów stał pod naszymi drzwiami na warcie, żeby włos nam nie spadł z głowy...O jakiejkolwiek zapłacie nie było nawet mowy. To sie nazywa zakończenie wycieczki .










(Kumar Sedhai, if you read this blog, thank you again for your help and hospitality!)